Het duurde even voor mij om daarachter te komen. Als je tijd hebt, een paar van mijn overwegingen….

Jaren geleden was er op Utrecht CS een restaurant. “De Tijd”. Ik kwam er regelmatig omdat mijn wonen in het Oosten door veel klanten in de Randstad als ver weg wordt ervaren. Dan spreek je af in het midden en is zo’n restauratie op een station ook wel erg praktisch. Boven de deur hing, verrassend, een grote klok. Deze liep meestal achter. Symbolisch, zo bleek na binnenkomst, want de hele bediening en inrichting ademden een sfeer van verzuring en vergankelijkheid uit. Alsof een slimme marketeer had bedacht dat je hiermee het concept Tijd het beste tot uitdrukking kon laten komen. Daar heeft hij dan gelijk in gekregen want intussen is het restaurant gesloten en herinnert alleen een vale witte ronde vlek boven de deur aan wat ooit De Tijd was.

De Tijd. Bekend van: “Ik heb tijd zat”. “Kun je mij dit tijdig laten weten”. “Zijn tijd zal komen”. Mij gaat het meer om de tijd als lijn. Als een aaneenrijging van nu-momenten. Dit kunnen geluksmomenten zijn of belangrijke mijlpalen in je leven, maar net zo goed, in ieder geval in mijn leven, lastige momenten, kleine of grotere mislukkingen, momenten van schaamte, teleurstellingen of afwijzingen (dat zijn de ergste). Eén zo’n nu-moment kan je zodanig gelukkig of ongelukkig maken dat je daar maanden op voort kunt of juist maanden of soms zelfs jaren last van hebt. Al die momenten samen kun je beschouwen als je leven. Ik beschouw ze als mijn leven.

Daarin heb je elk moment de keuze om vooruit of achteruit te kijken. Nou is het in mijn leven als 50+ zo dat er –waarschijnlijk- meer dagen achter mij liggen dan dat ik nog te gaan heb. Dat zegt echter niets over het evenwicht tussen reeds ervaren en nog te ervaren nu-momenten. Naarmate ik ouder wordt lijkt het wel of het aantal bewust ervaren nu-momenten juist toeneemt. Alsof je je steeds bewuster wordt van het moment. En dat bewust worden gaat, merk ik, makkelijker als je voor jezelf accepteert dat ‘dit’ het is. Dat dit is wat je bereikt hebt. Dat je de tijd niet stil kan zetten of versnellen en zeker niet kan terugdraaien.

En hoewel dit misschien makkelijk klinkt, zo voelt het toch niet. Want de keerzijde van dat bewuster worden is dat alles ook steeds sneller lijkt te gaan. Dat er steeds minder dagen zijn waar NIETS gebeurt. Hoe lang is het geleden dat er een zondag was die in ledigheid voorbij gleed? Dat er een weekend was dat eindeloos leek. Dat er zorgeloosheid was. Dat….ja ik weet het, dat lijkt op mijn jeugd, mijn onbezorgde leventje als jongetje van 6. En toch. Als ik verder terug ga in mijn herinnering waren er toen ook al zorgen, kleine zorgen. En als ik naar mijn eigen kinderen kijk, dan zie ik perioden van zorgeloosheid afgewisseld met momenten van zorg. Zorg om een proefwerk, om op tijd ergens te zijn, om niet af te gaan bij hun vrienden, om hun ouders niet teleur te stellen. Maar ook een voortdurende overtuiging om alles zo bewust mogelijk mee te maken. Elk moment te proeven en te absorberen. En in die dorst naar momenten, daarin herken ik ook mijzelf.

Dus dit is wie ik ben. Vandaag. Nu.

Gevormd door al die momenten. Vastgelegd in een prentenboek. Er is een foto van elk moment. Die foto kun je steeds opnieuw bekijken. Sommige zou je het liefste willen uitvergroten en als poster boven je bed hangen. Of op je t-shirt te zetten om vandaag aan iedereen te laten zien. Sommige probeer je juist te vergeten. Wil je het liefst uit dat fotoboek scheuren en weggooien. Of nog liever verbranden. Dat ene rotmoment….

Toch is het net als met de harde schijf op je computer: wat je er een keer op hebt gezet gaat er nooit meer af.

Alle momenten die je hebt meegemaakt ben jij. Hebben je gevormd tot wie je bent. Voor mij was en is het de kunst om terug te kijken naar al die momenten, terug te voelen hoe dat toen was, hoe pijnlijk of hoe kwetsend ook, en te accepteren dat al die geluks- en ongeluksmomenten samen er voortdurend voor zorgen dat ik ben wie ik ben. Morgen, straks, zo meteen, NU komt er weer zo’n nieuw moment: ik zal iemand prijzen of geprezen worden; ik zal iemand afwijzen of zelf afgewezen worden. Door te zijn in wat er al was, zal ik steeds bewuster worden van wat er nu is en nog gaat komen. De waarde van dit moment is mijn eigen waarde. Hoe pijnlijk soms ook.

Hiermee groeit bij mij langzaam maar gestaag de overtuiging dat “het wel goed komt”. Wat er ook gebeurt. Het vertrouwen dat de Tijd mij de ruimte en de gelegenheid geeft om mijn dorst te lessen en al het goede te ervaren. In al zijn vormen.

De Tijd. Mijn beste vriend.

Als een dorstige karaf
Vol leegte
stroomt de beek van de momenten.

Net als een dorstige karaf die van water droomt, en in het water een steen ziet,
ken ik mijn vrienden en vijanden.
Het leven heb ik lief;
van de dood ben ik een vijand.
Ai – maar tegen wie moet ik dit zeggen? Ik heb een vriend
om wie ik liever naar de vijand ga.

De beek van de momenten stroomt.

Mehdi Akhavan Sales (1928-1990)