Zacht kus ik de ronding van haar nek naar haar schouder.

De warmte van haar wang tegen mijn voorhoofd

Ik fluister in haar oor. Zij lacht haar lach. Zo diep. Zo bevrijdend. Dat ik met haar lach. Ik lach met alles wat ik heb. Zij lacht met mij mee. We lachen een eindeloze lach. En dan ineens is alles er tegelijk. Onze liefde voor elkaar. Voor onze kinderen. Onze vrienden. Familie. Alles. En zo tegelijk en zo universeel dat ik binnenin die lach me opeens heel even verdrietig voel worden. Een diepe ontroering dat het goed is zoals het is.