Het is maandagmiddag. Ik heb een lunchafspraak en ben iets te vroeg. Hoewel de lucht koud is, geeft de zon toch warmte en ik besluit buiten te wachten. Het is een familierestaurant, fraai gesitueerd tegen de bosrand. Eigenlijk niet zo geschikt voor zakelijke afspraken. Ik blaas rookwolkjes met mijn adem en terwijl ik wat met mijn telefoon sta te rommelen, komt er een grijze Volvo voorbij gereden.

Een man, begin 40 denk ik, stapt uit en loopt in een rechte lijn naar binnen. Ik registreer hem. Hij is opvallend in zijn onopvallendheid. Blauwe trui, blauwe spijkerbroek. Zwarte schoenen. Een beetje stoffig. Werkkleding? Toch is dat niet het enige waardoor hij opvalt. Het is ook de tijd en plaats, in combinatie met zijn aanwezigheid, die niet lijkt te kloppen. Hij verdwijnt in het restaurant. Een volle minuut later zie ik hem plaatsnemen achter het raam, druk bezig –sms’end?- op zijn telefoon.

Terwijl ik nog bezig ben met wat er niet klopt, draait er een zwarte Audi station de parkeerplaats op. Nieuwe nummerplaat. Kort blond haar. Ze zet hem kordaat op zijn plek. Enigszins gehaast loopt ze mij voorbij. Telefoon in haar hand. Gewoon een vrouw, eigenlijk. Niets bijzonders. Haar haast lijkt ingehouden. Er is weinig tijd maar dat ze wil ze niet laten blijken, fantaseer ik. Dan zie ik dat ze hem ziet. Ze zwaait naar hem. Het is maar een simpele op en neergaande armbeweging maar er spreekt een enorm verlangen uit.

En dan weet ik het: Hij&Zij = Liefde. Onverzadigbare, troostende liefde die alleen vluchtig en heimelijk beleefd mag worden.

Mijn afspraak is er nog steeds niet en ik besluit binnen te gaan zitten, ook nieuwsgierig naar hoe dit verder gaat. Hij&Zij zitten een tafel verder, zij heeft zich naar hem toegedraaid. Haar hand streelt zijn rug. In haar andere hand houdt ze nog steeds haar telefoon vast. Er zijn een paar vluchtige, gestolen kussen. Ze praten en kijken elkaar voortdurend aan. Er gaan een paar minuten voorbij. Dan legt hij opeens zijn hoofd op haar schouder en begint geluidloos te snikken. Eerst denk ik dat hij lacht, raar hoe die lichaamsbewegingen die bij die tegengestelde emoties horen soms op elkaar lijken, maar dan zie ik aan haar reactie dat het verdriet is. Zij kust een paar keer zacht zijn hoofd en brengt haar lippen dan naar zijn oor. Het stemt hem gerust.

Er wordt afgerekend en na elkaar zie ik ze het restaurant weer verlaten. Als dieven in de nacht. De geur van liefde, onbereikbare liefde, achterlatend.