Gisteren, 2 jaar geleden, het was zondag.

Zondagochtend.

Hij stond op,

om daarna nooit meer op te staan

 

Jo was een prachtmens.

Wij houden van hem, met ons hart en met onze ziel,

zo veel, dat het gemis

(soms nog)

te veel pijn doet om het te accepteren

 

Je wilt dat hij terug komt, je weet dat dat niet kan

Je wilt dat hij je ergens een teken geeft, je weet niet of dat kan

Je wilt je begraven in je verdriet, je weet dat je verder moet

Maar verder moeten zonder hem: is dat werkelijk waar?

 

Een verlies is soms zo heftig,

de stilte,

de leegte,

de verbijstering,

de woede,

het verdriet waarmee je achterblijft zo enorm,

 

dat je ook kunt besluiten om het op te bergen,

om het niet te delen

om het voor je zelf te houden

en weet je: dat mag

 

Er komt een dag, misschien vandaag en anders morgen,

dat je wakker wordt,

zijn lachende gezicht voor je ziet

en weet dat hij er voor je is, altijd.