Het is dinsdagavond 19.15 uur als mijn vrouw en ik op de fiets stappen. Het is donker, nat en koud en de auto voor de deur lonkt. Maar omdat we een afspraak hebben in het dorp besluiten we om de fiets te nemen. We gaan naar de film. Een besloten voorstelling. The Goddess Project. Een cadeautje voor de leden van het Coachhuis in Velp van Miranda Huijs die voor 1 jaar de rechten kocht van deze film en Marjolijn Knot die het Coachhuis beschikbaar stelde. Een prachtig initiatief. Een indrukwekkende film.

Als we aankomen zijn er al een paar mensen. Zij stellen zich aan ons voor. Behalve Miranda en Marjolijn geen bekenden. Het is een klein zaaltje. Onwillekeurig tel ik het aantal stoelen: 11. Ik kijk om me heen en constateer dat er nog 4 mensen verwacht worden. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het half acht is geweest. Te laat, flitst door mijn hoofd. En tegelijk denk ik ook: wat maken die paar minuten uit? We praten wat met elkaar over de dingen waar je over praat als je wacht op iets wat gaat gebeuren met mensen die je niet kent. Er komen nog meer mensen binnen en langzaam begint iedereen een stoel te zoeken. Het licht gaat uit.

The Goddess Project. Een documentaire gemaakt door twee Amerikaanse vrouwen die in de zomer van 2012 bedachten dat ze de vrouwelijke stem van Amerika wilden laten horen. “To empower the feminine voice (…) by giving an intimate look into the collective experience woman in the USA face today.” In bare facts: Je baan opzeggen, in een oude schoolbus 10.000 km rondreizen, leven van wat de mensen die je onderweg tegenkomt je aanbieden, intussen de vrouwen interviewen die spontaan op je pad komen, en tot slot de 300 uur film die dat oplevert terugbrengen tot een 1,5 uur durende documentaire.

Eerste indruk? Dat is ze zeker gelukt. Aan je oog trekt in anderhalf uur een bonte stoet van 100 (!) vrouwen voorbij. Jong en oud. Dik en dun. Aantrekkelijk en minder aantrekkelijk. Mét en zonder littekens. Soms zichtbaar, soms onzichtbaar. Allemaal hebben ze nagedacht over het leven dat ze geleefd hebben en het leven dat ze nog willen leven. En allemaal willen ze hun ervaringen daarover met de filmmakers delen. Je wordt overspoeld door een soort tsunami aan levenslessen en -wijsheden. In het eerste half uur probeer ik nog iets daarvan op te slaan, maar gaande de film merk ik dat het cognitieve deel van mijn brein bezig is om af te schakelen en durf ik mij steeds meer mee te laten gaan in deze wervelende stroom van energie en liefde. Het voelt, hoe gek het misschien ook klinkt, weer even alsof ik terug ben in de warmte en veiligheid van de moederschoot.

The Goddess Project is onmiskenbaar een film over vrouwen door vrouwen. En toch gaat het daarom juist ook over dat wat er niet is. Wat we niet zien en wie we niet horen. In de kern gaat het over de twee voor zowel man als vrouw universele krachten: Macht en Liefde.  En hoe subtiel deze zich met elkaar verhouden. Hoe Macht-tot soms dreigt over te gaan in Macht-Over. Hoe Liefde dreigt te worden overwonnen door Angst.

En dat is waar de Me-Too discussie wat mij betreft ook veel meer over zou moeten gaan. Niet over het aan de schandpaal nagelen van de overtreders. Meer een dialoog over het altijd uitdagende en soms gevaarlijke spel van verleiden en verleid worden. Over flirten. Over elkaar aanraken. Over van elkaar leren hoe je die grenzen kunt verkennen zonder ze te overschrijden. Elkaar ontmoeten en er over in gesprek willen zijn en blijven. Die bewustwording wordt door de Goddess Project enorm gestimuleerd.

We fietsen terug in de koude januari nacht. Ieder met onze eigen gedachten. Er is veel te zeggen en ook weer helemaal niet. De stilte voelt als verbondenheid.