Soms, wanneer ik denk dat niemand meer aan mij denkt, ik me voel als een reiziger, een reiziger in de tijd met als enige metgezel die vreselijke eenzaamheid,
ontbrandt er diep van binnen mij een verlangen om te worden meegenomen, geen idee waarheen, op vleugels van verlangen weg te kunnen vliegen zo maar ergens heen
om op grote hoogte aangekomen weer te kunnen geloven dat alles goed komt alles, alles zoals voorheen

Jeroen,
oh zo mooi…zo mooi zo mooi….
zo herkenbaar,
Mijn zelfde verlangen verwoordde ik zo:
‘Verlangens kruipen langzaam omhoog
tot de diepste kern van mijn lichaam
ze zingen en dansen
op het ritme van mijn stem
ik zwijg
en droom’
LikeLike
Lena, mijn hoop is dat jij nog eens gaat dichten…jouw gevoelens en gedachten laat neerslaan op het witte altijd maagdelijke papier..
LikeLike