…is bijna voorbij. Morgen is het oudejaarsdag. Vandaag kunnen we nog doen alsof het jaar ook na morgen gewoon nog doorgaat. Er nog tijd is om alles wat niet gelukt is alsnog te realiseren. Of, als je het anders wilt formuleren, je langer kunt nagenieten van alles wat je dit jaar hebt bereikt. Om dat laatste te kunnen doen, moet je jezelf wel de vraag durven stellen: Wat heb ik dit jaar bereikt? En dat klinkt al weer als een echte oudejaarsdag-vraag.

Ook wel confronterend, zo’n vraag. Als ik ‘m zelf probeer te beantwoorden, loop ik meteen tegen een andere vraag aan: In welk opzicht bereikt? Zakelijk? Privé? Een paar weken geleden werd mij gevraagd om mijn 15 belangrijkste ‘achievements’ van de afgelopen vijftig jaar op papier te zetten. Graag per 7 jaar twee hoogtepunten, werd er nog streng aan toegevoegd. Of dieptepunten, kwam ik achter. Want ook daarmee kun je iets bereiken. Niet zo zeer door het dieptepunt zelf, maar wel door hoe je er mee om bent gegaan. Interessante oefening trouwens. Kan ik iedereen die dit leest aanbevelen. Het dwingt je om na te denken hoe je, springend van steen naar steen, je leven tot nu toe hebt geleefd.

Eén van mijn eerste stenen was de keer dat ik als kleuter, ik denk van een jaar of zes, besloot om te spijbelen van school en terugliep naar huis. Als ik omhoog kijk zie het touwtje nog uit de brievenbus hangen. Dat verlossende touwtje waarmee ik die ellendige kleuterschool met die veel te strenge juffrouw Karthaus en die vreselijke lauwe schoolmelk voor één dag achter me kon laten. De deur zwaaide open. Ik zweefde bijna naar binnen, zo trots en stoer voelde ik me door deze -volledig zelf geplande- onttrekking aan het schoolregime. Daar stond echter ook mijn moeder. Ik weet niet meer hoe ze keek, maar het kwam er op neer dat ze mij omdraaide en per direct heeft teruggeleid naar school. Hoe je een hoogtepunt effectief kunt omzetten in een dieptepunt.

Het mooie van het opschrijven van dit soort, soms pijnlijke, herinneringen is dat het mij dwingt om naar mezelf te kijken. En daarna ook naar mijn omgeving. Naar de mensen met wie ik in verbinding sta. Naar de mensen in mijn omgeving die met elkaar in verbinding staan. Ik houd ervan om waar te nemen, de kleinste details, de lichtste nuances in iemands gedrag te zien en vervolgens te beschrijven. Of, zoals ik vaak doe in coachingstrajecten als loveconsultant, mensen terug te geven wat ik waarneem. Zo zuiver en ongefilterd mogelijk. Soms is dat confronterend, maar zo lang je dat liefdevol en met respect voor de ander doet, en dat probeer ik, gaat het eigenlijk altijd goed.

Loveconsultant. Zo heet ook deze blog die ik vandaag begonnen ben. Ik schreef hiervoor wel eens een stukje op Facebook en kreeg daar altijd leuke reacties op. Een mooi en dankbaar podium om te oefenen als ‘blogger’. Toch voelt het goed dat ik nu mijn eigen podium heb gecreëerd. Nog wel zonder volgers of ‘likes’. Ja, dat voelt een beetje kaal en eenzaam, net alsof je een brief schrijft, in een fles stopt en in de zee gooit. Geen idee of iemand het ooit zal lezen. En misschien moet dat ook niet mijn doelstelling zijn. Ik wil graag praten en schrijven over de liefde. Maar ook over de macht die daar onlosmakelijk mee verbonden is. En over het verdriet waar liefde toe kan leiden. Maar natuurlijk ook over verliefdheid, over die ongelooflijke sterke oerkracht die mensen met elkaar verbindt en ook weer dramatisch kan scheiden. En over de eenzaamheid. Als je op zoek bent, naar een vriendschap of relatie, maar ook als je in een relatie bent en even niet meer die oorspronkelijke liefde voelt.

Vandaag was dus die laatste gewone dag. De dag dat ik met deze blog begon. Dat ik even heel ver terugkeek. En probeerde op te schrijven waarom ik wil schrijven. Een boodschap wil overbrengen. Verhalen wil vertellen. Misschien wel mijn eigen dialoog wil voeren. Soms alleen. Soms met jou als lezer. Ja, dat voelt toch geruststellend, dat jij er ook bent en dit leest. Dat jij al die woorden tot je neemt en proeft. Dat je het soms niet redt tot het einde van mijn blog. Dat je soms juist wil dat ik daar nog veel meer over schrijf. Dat je soms reageert, maar meestal anoniem en veilig in de schaduw zult blijven. Dat is allemaal goed. Ik wens je voor morgen een mooie en bijzondere laatste dag toe. Gewoon of ongewoon, dat mag je zelf bepalen.