Perso

Soms,                                                                                                                                                        wanneer ik denk                                                                                                                                    dat niemand meer aan mij denkt,                                                                                                   ik me voel als een reiziger,                                                                                                               een reiziger in de tijd                                                                                                                      met als enige metgezel                                                                                                                      die vreselijke eenzaamheid,

ontbrandt er                                                                                                                                      diep van binnen mij                                                                                                                        een verlangen om te worden                                                                                      meegenomen,  geen idee waarheen,                                                                                              op vleugels van verlangen                                                                                                                weg te kunnen vliegen                                                                                                                       zo maar ergens heen

om op grote hoogte aangekomen                                                                                               weer te kunnen geloven                                                                                                                  dat alles goed komt                                                                                                                        alles, alles zoals                                                                                                                      voorheen

2 gedachtes over “Perso

  1. Jeroen,
    oh zo mooi…zo mooi zo mooi….
    zo herkenbaar,
    Mijn zelfde verlangen verwoordde ik zo:

    ‘Verlangens kruipen langzaam omhoog
    tot de diepste kern van mijn lichaam
    ze zingen en dansen
    op het ritme van mijn stem
    ik zwijg
    en droom’

    Like

Geef een reactie op Jeroen Kosterman Reactie annuleren